Czynności stacji obsługi
W zakres czynności stacji obsługi w zajezdni wchodzą przede wszystkim tzw. obsługi okresowe podzielone na:pierwszą obsługę techniczną OT-1,drugą obsługę techniczną OT-2,trzecią obsługę techniczną OT-3,czwartą obsługę techniczną OT-3R (OT-3 rozszerzona).W obsługach technicznych rozróżnić można następujące grupy czynności:kontrolne (diagnostyczne),obsługowo-monterskie,obsługowo-elektrotechniczne,smarownicze.Czynności kontrolne na stanowiskach diagnostycznych, wyposażonych w odpowiednią aparaturę i przyrządy, powinny gwarantować wykrycie wszystkich nieprawidłowości w działaniu poszczególnych zespołów i mechanizmów oraz ograniczyć do minimum możliwość powstania niesprawności w okresie pomiędzy kolejnymi obsługami. Wszelkie nieprawidłowości i uszkodzenia wykryte w czasie czynności kontrolnych powinny być usunięte natychmiast po skierowaniu pojazdu na odpowiednie stanowisko obsługowo-naprawcze, wyposażone w niezbędne przyrządy, urządzenia i narzędzia. Pracownicy, zwłaszcza wykonujący czynności kontrolne, powinni być wysoko kwalifikowani, a na poszczególnych stanowiskach — wyspecjalizowani.Jeżeli prawidłowe wykonanie obsługi wymaga regulacji silnika lub próby drogowej, to ilość zużytego na ten cel paliwa, w rozliczeniu miesięcznym, nie powinna przekraczać 5% normy podstawowej, określonej w litrach na 100 km przebiegu.Zakres czynności obsługi technicznej ustala się na podstawie instrukcji fabrycznej dla danej marki i typu pojazdu samochodowego lub przyczepy. Częstotliwość wykonywania poszczególnych czynności nie powinna się w zasadzie różnić od częstotliwości zaleconej przez fabrykę. Jeżeli doświadczenia stacji obsługi wykazują, że przy pojeździe należy okresowo wykonywać również inne czynności, pominięte w instrukcji fabrycznej, czynności takie należy włączyć do odpowiedniego rodzaju obsługi technicznej. Gospodarstwa samochodowe, dysponujące małą liczbą samochodów, mogą stosować zakres czynności i częstotliwość wykonywania obsługi okresowej tak, jak ustalono go dla innych większych gospodarstw eksploatujących tabor samochodowy w podobnych warunkach. Zakres czynności obsługi okresowej oraz częstotliwość jej wykonywania może być ustalona jednolicie dla danej marki samochodu, w przedsiębiorstwie transportu samochodowego.Ńie zawsze zakres czynności z instrukcji fabrycznej wykonywany po określonych przebiegach można podzielić na grupy, odpowiadające poszczególnym rodzajom obsługi. Niektóre czynności, zwłaszcza dla importowanych samochodów z silnikami wysokoprężnymi, zalecane są instrukcjami fabrycznyrhi po przebiegach większych, niż przyjęte dla obsługi OT-2 lub OT-3. Wówczas wykonuje się je przy kolejnych obsługach po przebiegu zbliżonym do wskazań fabrycznych.Obsługi sezonowe, do których należą: obsługa zimowa OZ i obsługa letnia OL, mają na celu przygotowanie pojazdu do pracy w zmienionych warunkach atmosferycznych. Za okres zimowy uważa się czas od 1 listopada do 31 marca, za okres letni — czas od 1 kwietnia do 31 października. Obsługę zimową powinno się w zasadzie wykonywać przed końcem października, obsługę letnią — przed 1-5 kwietnia.W zasadzie obsługa sezonowa powinna być wykonywana łącznie z najbliższą obsługą OT-3, OT-2 lub OT-1. Obsługa sezonowa jest wykonywana tylko przy samochodach (pojazdach silnikowych). Przyczepy i naczepy nie podlegają tej obsłudze.Naprawa bieżąca, czyli eksploatacyjna jest to naprawa przeprowadzana w czasie trwania przebiegu międzynaprawczego, wynikająca z powstałego zużycia, uszkodzeń lub niesprawności. Naprawa ta ma za zadanie przywrócenie pojazdowi sprawności.Naprawa pozaeksploatacyjna polega na przywróceniu pojazdowi samochodowemu zdolności użytkowej, utraconej wskutek wykonania przebiegu międzynaprawczego lub wskutek awarii. Naprawy pozaeksploatacyjne dzielą się na główne i poawaryjne.Naprawa główna pojazdu jest to naprawa mająca na celu przywrócenie zdolności do wykonania pełnego przebiegu międzynaprawczego. Naprawa główna wymaga rozbiórki pojazdu na części, weryfikacji części, naprawy części lub ich wymiany i złożenia pojazdu z zachowaniem warunków technicznych przewidzianych konstrukcją pojazdu. Przebieg międzynaprawczy to minimalna liczba kilometrów, jaką powinien przejechać pojazd pomiędzy dwiema kolejnymi naprawami głównymi.Naprawy główne i większe naprawy awaryjne, w zależności od rodzaju uszkodzenia i pracochłonności, powinny być wykonywane w zakładach naprawczych.Działalność stacji obsługi obejmuje w niektórych zajezdniach także czynności dodatkowe, mające na celu ułatwienie zadań zajezdni jako zaplecza technicznego transportu samochodowego.Te obowiązki dodatkowe, czyli prace pośrednioprodukcyjne, obejmująnajczęściej:produkcję na magazyn,naprawę zespołów i podzespołów,wulkanizację opon i dętek,konserwację oraz naprawę maszyn i urządzeń zajezdni.Stacja obsługi może również wykonywać własne prace gospodarcze i tzw. prace wydziałowe, zlecone przez inne wydziały przedsiębiorstwa, np. ad-ministracyjno-gospodarczy.Na stacji obsługi ciąży przede wszystkim obowiązek utrzymania gotowości technicznej pojazdów samochodowych zgrupowanych w zajezdni, względnie także z innych zajezdni i wykonywania prac bezpośrednio lub pośrednio wiążących się ze stanem technicznym pojazdów. Prace administracyjno–gospodarcze mogą być wykonywane w miarę luzów produkcyjnych pod warunkiem, że nie ograniczają przepustowości stacji. Prace na rzecz innych wydziałów mogą obejmować m.in.:przystosowanie pojazdów samochodowych do przewozu osób lub określonego ładunku,naprawę sprzętu i urządzeń ładunkowych,naprawę wyposażenia indywidualnego pojazdów,prace inwestycyjne,kapitalne remonty budynków zajezdni,rozbiórkę pojazdów wyeliminowanych i inne prace związane z likwidacją środków trwałych.Jeśli jednak stacja obsługi bądź zajezdnia otrzymują tylko środki (fundusz płac) na utrzymanie gotowości technicznej pojazdów samochodowych, wykluczone jest wykonywanie innych prac w tym wydziałowych, ponieważ odbywałyby się one kosztem stanu technicznego pojazdów samochodowych.
